+___+

τελικα νομιζεις πως ξερεις 2 3 πραματα για τον εαυτο σου γαμωτο και τελικα σκατα ξερεις και συ περιπλανεσαι σε γαλαζια υππερπεραντα οποως κιαλλοι πριν απο σενα και μη νομιζεις πως δε θα επαναληφθει το ιερο σου καθηκον να μην ξερεις, να μη εχεις ιδεα τι γινεται γυρω σου , ειναι ωραιο σταληθεια ,ισως καποιος να ζηλευε, υπαρχουν οι ικανοτητες αλλα δεν ξερεις τι να τις κανεις, δηλαδη αν σου εχεις ενα μηχανημα που κανει τα παντα, εσυ θα διαλεξεις μονον ενα αντικειμενο ;

λιγο απ'ολα κι ας μη κανω ποτε τιποτα σοβαρο γιατι ετσι ειμαι φτιαγμενος δεν μπορω να υπολογιζω τα παντα σε μια στιγμη αλλα μπορω να πιασω κατι αμορφο και να του δωσω φατσα και υποσταση κι αυτο γιατι εχω τη θεληση να το κανω, δε πιστευω στο ταλεντο, ολοι μπορουν να κανουν τα παντα και ολα μπορουν να γινου, τα μονα ορια τα βαζεις εσυ, ο εγκεφαλος εινα ιαστειρευτος και το αθανατο πνευμα δε πεθενει ποτε και αλλες τετοιες πιπες, παρε μια μερα ενα ξυλο και σκαλισε πανω του ενα ονομα, δωσε μορφη σε κατι, αλλαξε τη λειτουργια του, παρε πηλο και φτιαξε δυο σκουλαρικια αυτο κανει το αιμα μου να κυλαει αν και ο πηλος ειναι λιγο σκατα εννοω για τι να φτιαξει κανεισς σκουλαρικια απο πηλο τι χαζη ιδεα ρε φιλε .

Αρνουμαι να επιλεξω, και αυτο μου δινει μια δυναμη, μαρεσει να βαραω το κεφαλι μου στον τοιχο γιατι μετα ξερω οτι θα φτιαξω κατι καλο , ειναι ενα παιχνιδι ουσιαστικα αλλα λιγοι ειναι επαγγελματιες,

δεν ειναι δικαιο αλλα ολοι φαινονται αποφασισμενοι να σε αλλαξουνε και να σου παρουν τη λαμψη της ιδιοφυιας που κρυβεται στη συνεχη και βλακωδη πιστη στις ικανοτητες σου , ακι αυτο ειναι η αλιθηνη σου δυνμη, το παθος, και γιαυτο δεν μπορω να κανω κατι σοβαρα πανω απο 3 βδομαδες, η τελεια αρμονια σβηνει σταδιακα, και αφηνει χωρο για την καινουργια, μα με σενα ειναι αλλιως, καθε μερα σ' αγαπαω περισσοτερο ,και αυτι δειχνει κατι για το ποσα ξερω για τους μηχανισμους του εγκεφαλου και της επιθυμιας, το θεμα ομως δεν ειναι να ξερεις, ειναι να νομιζεις πως ξερεις, αν ηξερες δε θα ασχολοιοσουνα, δηλαδη που θα ηταν η πλακα ; με την βιαιη εισαγωγη σε αχαρτογραφητα νερα αναγκαζεις την δημιουργικοτητα να φτιαξει φτερα και να πεταξει , για να δει το σκηνικο απο ψηλα μπας και παρεις χαμπαρι που στο διαολο εισαι, και αυτη ειναι η ομορφοτερη φαση σε καθε ασχολια, και μακαρι να κραταγε για παντα αλλα πριν το καταλαβεις πρεπει να σαλπαρεις και να βρεις νεα εδαφη προς εξερευνηση, και να καρατας στο μυαλο σου πως υπαρχουνε, μονο ετσι δε θα χαθεις ,σταληθεια εισαι ενα ιος για τις ευρυτερες επιθυμιες σου, και σαν τον ιο, θα εκμεταλλευτεις πληρως μια περιοχη και μετα θα περασεις στην επομενη, αφηοντας πισω σου στερεμενες πηγες εμπνευσεως, και ελπιζοντας παντα οτι καπου, καπως ,μαλλον υπαρχουν κιαλλες

the beast in me

πουτάνα μετανάστευση

matchbox pinhole δεύτερος γύρος

μπέρτλ

oldiez

1871

μπορείς ναλες πως ειν΄ κακιά
οτεν μιλάς για κείνη
θα στα τινάξει όμως τα μυαλά
με νιτριγλυκερίνη.

1

ακόμα θυμάμαι
Το σκηνικό με τον λαμπρο το χοντρό και τον αλλονα, το νικολακη τον αλλοιθωρο που τελικα μας τη βγηκε και επιληπτικος, αλλα τοτε δε χαμπαριαζαμε απο τετοια, γιατι υπηρχανε κατι καλοκαιρια που τρεχαμε σα κανιβαλοι κατω απο τον καυτο ηλιο με τα θαμνακια της ριγανης να παλευουνε με τη θαλασσιλα ποιος θα τρυπωσει πρωτος στα ρουθουνια μας, κουβαλωντας ενα χοντρο καραβοσκοινο για να γαμησουμε λεει τις γκομενες και ιστοριες.
καθε πεμπτη και στις δωδεκα η ωρα ακριβως εσκαγε μυτη η μερσεντές. η μερσεντές ηταν ενα μαύρο πράγμα που μεσα ειχε το γέρο του νικολάκη και το ντόμπερμαν, αν και καμια φορα ήτανε κομματι δυσκολο να πεις ποιός ειναι ποιός. ο ντόμπερμαν ειχε τη γυναικα του (μια γαλότσα της τελευταίας τάξεως, που ομως καπου ητανε καλοκαρδη και αγαθιαρα η κακομοίρα και τη λυποταν η ψυχη μου) σπιτι να ανατρεφει το βλασταρι τους το μαλακα το νικολακη και στο αμαξι στορογγυλοκαθωταν η γκομενα, ξανθια κατα προτιμηση και να βαραει χαιρετουρες ά λα πρωθουπουργος στο μεσα προς τα εξω μοτίβο σα βλημα.
τωρα ειναι καταμεσημερο, ο νικολακης ειναι δεμενος σ'ενα χτικιαρικο πευκο και αλλοιθωριζει στον ηλιο μηπως και τον μπερδεψει και δεν του κανει τη μαπα φλαμπέ.
και ακομα με τρομαζει ο καργιολης με τα ουρλιαχτα του στιλ ίβιλ ντέντ δύο τα βραδυα οταν με ξυπναει το κουδουνισμα πισω απ το κεφαλι μου και καθομαι παγωμενος να τον βλεπω να παλευει, ενω στ'αυτια μου ηχει η φυσαρμονικα του σόννυ μπόυ (σίνιορ, ο τζουνιορ δε φτουράει μία).
το κουδουνισμα ειναι ο λεβητας του καλοριφέρ, που καπου το αποφασισε πως ηθελε να γινει ατμομηχανη οταν ηταν μικρο -καπου το 50 δηλαδη- οταν οι μύγες στα χωματινα σταυροδρομια της αμερικάνικης νύχτας, καπου κοντα στην ουτσίτα, φτερούγιζαν ακόμα στο σαξόφωνο του Τσάρλι και την πιανάρα του Ντιούκ, και τελοσπαντων μου ζαλιζει τ'αρχιδια κατι βραδυα που πεταγομαι με στόμα σόλα αρβύλας και φυσαρμόνικες στ'αυτιά.

κατάρτια

the weekend has landed
marvingayed
i could smell the ugly brutes
jesus scene b.l.
spcd

-

Πεμπτη 10 Οκτωβρη 2009 -
εψαχνα καμια ωρα το αμφιθεατρο.βλεποντας ολες αυτες τις φατσες. γαμω δεν θελω να ειμαι εδω. διαδρομοι,σκαλες και κομματα. οχι. μπηκα στην αιθουσα και ο τυπος αρχισε να μιλαει. συμπαθητικος,οχι μαγκακος ουτε ψευτικος. ο μαλακας μπροστα αρχισε. με εκνευριζε΄ με τα γυαλια και το ρολοι του και την καθαρη μπλουζα του ξερω,τα πραγματα ειναι δυσκολα. στο τελος της ωρας ο τυπος εβαλε ενα προβλημα. ο μαλακας ειχε την απαντηση στο μισο λεπτο. την φωναξε καπως. εκανε λαθος. χαμογελασα. σιγουρα ειχε το δικο του αυτοκινητο. σιγουρα καυλωνε με αυτα που ελεγε. μπορουσα να ακουσω τους βαρετους ηχους μιας σιωππηλης μαλακιας. μιλαγε συνεχεια στη διπλανη του. της αρεσε μαλλον.τωρα του τραβαγε αυτη μαλακια.μηνκουραζεται΄ βγηκα εξω. τα σαλιγκαρια ηταν ακομα εκει,τα χορτα ηταν ακομα εκει,ο ηλιος και ο καμμενοςλοφος ηταν ακομα εκει. η κολαση. σιγουρα θα γινει σπουδαιος μαθηματικος

midnight special

Κυριακη 17 Γενάρη 2010 - ο περισσοτρος κοσμος ζει ξεχνωντας ειτε αγνοωντας εντελως την πιο βασικη και θεμελιακη αληθεια: ειμαστε μονοι μας, ο καθενας και ολοι μαζι, μια ασημαντη κουκκιδα σε ενα ωκεανο, ενας μοναχικος κοκκος σκονης σε ενα αδειο συμπαν.στο αδειο συμπαν. οσα τραγουδια και να ακουσεις, ο,τι και να διαβασεις, οτιδηποτε κατεσκευασεις θα καταληξει να ειναι ενα και μοναδικο πραγμα: αστεροσκονη

ο,τι και αν δημιουργησεις και ο,τι σκοτωσεις θα κολυμπαει μαζι με τη δικια σου σταχτη στο τελος. πλαι πλαι η εκατομμυρια ετη φωτος μακρυα ειναι το ενα και το αυτο.
αστεροσκονη

αλλα σε ποιον αρεσει να ακουει τετοιες μαλακιες; οχι σε μενα. αυτο που πραγματικα με ενοχλει ειναι πως τωρα που τα εγραψα ολα αυτα δεν νοιωθω καλυτερα. δηλαδη σάυτο δε χρησιμευουν αυτες οι πιπες; γραφεις κατι και αισθανεσαι καλα για τον εαυτο σου. οχι εγω. και παλι απο την αρχη: νομιζω πως η φυση μας ειναι μια μαζοχιστικη βαρεμαρα. οταν λεω η φυση μας εννοω ο σκοπος μας. αν κατι δεν παει καλα θα βαρεσεις το κεφαλι σου στον τοιχο, θα δειρεις καποιον, θα ασχοληθεις με κατι. αν ολα πανε καλα ομως; χρειαζεσαι την ασταθεια και την αμφιβολια και γενικοτερα την αισθηση του κυνδυνου. μονο τοτε νοιωθουμε το αιμα μας να κυλαει. σε τετοιες περιπτωσεις θα φτιαχτηκαν και τα περισσοτερα απο τα αριστουργηματα της τεχνης, ανακαλυφθηκαν οσα ξερουμε τωρα και διαφορα τετοια, αλλα...

αστεροσκονη
γιατι να ασχολεισαι; αν ηταν παντως στο χερι μου θα χορευα και θα επινα καθε βραδυ, σε ενα πανηγυρι ικαρωτικο με την ψυχη μου αγκαλια. αν ειχα μια ευχη θα ηταν να μην εξαφανιστει αυτη.οχι κι εσυ μωρη τρελα.